Böhm (Bem, Beym) Stefan (1741–1813), kat, urodził się 25 XII w ziemi chełmińskiej jako najmłodszy 11. syn Krzysztofa B-a. Po nieukończonych studjach chirurgicznych w Królewcu wyjechał na Litwę, gdzie w dobrach ks. Karola Radziwiłła (Panie Kochanku) był oficjalistą. Brał udział w konfederacji barskiej; ciężko ranny w walkach między Krakowem i Tyńcem, uratowany przez dworzanina K. Radziwiłła, bawił B. po wyzdrowieniu w Heilsbergu na Warmij, gdzie zaznajomiwszy się z niejakim Muellerem, tamtejszym chirurgiem i fizykiem, który obok tego spełniał funkcje kata, oswoił się z tym zawodem. Osiedlił się niebawem w woj. brzesko-litewskiem jako dozorca mostów na Bugu. W czasie zamieszek po drugim rozbiorze przybył w r. 1793 do Warszawy, gdzie za namową ówczesnego kata warszawskiego Jana Muellera (Milera), brata kata heilsberskiego, będącego już w wieku podeszłym, oraz naskutek nalegań prezydenta m. Warszawy Zakrzewskiego przyjął obowiązki »mistrza«. Mimo to jako wojak spod starej chorągwi doznawał względów tak wybitnych mężów, jak gen. Dąbrowskiego, mieszkającego w sąsiednim domu na Faworach, i ks. Józefa Poniatowskiego, który wspierał B-a drzewem na budulec i opał z lasów swych w Jabłonnie. Według panującego wówczas dawnego zwyczaju po spełnieniu wyroku stawał kat w uroczystym ubiorze przed prezydentem m. Warszawy i z mieczem w dłoni zawiadamiał o dokonanej egzekucji. O popularności B-a w Warszawie świadczy przysłowie, znane tam za jego czasów: »Pójdziesz ty do Stefanka na śniadanie«, zawierające aluzję do stryczka lub miecza katowskiego. Umarł 26 II 1813.
Syn jego Kacper B. (1784–1829), urodzony w Pratulinie n. Bugiem z Marjanny z Gliszczyńskich, przybył w 9. roku życia do Warszawy z rodzicami, uczęszczał do szkół pijarskich; po zajściu z oficerami pruskimi uciekł w r. 1804 do Berlina, gdzie studjował medycynę. Z wojskami francuskiemi w korpusie marsz. Davousta wrócił następnie do Warszawy; tutaj wstąpił jako ochotnik do 13. p. huzarów, z którym odbył kampanję 1809 r.; po zajęciu Krakowa pełnił przy gen. Rożnieckim obowiązki kwatermistrza, ale już w r. 1810, gdy go przeznaczono do Hiszpanji, wziął dymisję z wojska. W r. 1812 był podoficerem artylerji konnej i odznaczył się pod Mirem. Po śmierci ojca pełnił K. B. od r. 1813–29 obowiązki kata w Warszawie. Umarł 18 III 1829.
Wójcicki, Cmentarz, II 104–106.
Feliks Pohorecki